Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/290

 — Janku! — zawołał.
 Chłopiec wyskoczył na brzeg i rozejrzał się. Poznał głos Andrzeja, lecz był pewien, że się omylił.
 — Hallo! Janku!
 — Wiwat! Pan Andrzej! — puścił się pędem i dopadłszy Dowmunta, rzucił się mu na szyję.
 — Cudownie! Cudownie! Ja wiedziałem, że pan przyjedzie!
 Cały ociekał wodą, lecz tak był zemocjonowany, że dopiero teraz spostrzegł mokre plamy na ubraniu Andrzeja.
 — Ach, przepraszam…
 — Drobiazg, Janku. Aleś ty się opalił!
 — Prawda?!
 — A gdzież mamusia?
 — Tam! Widzi pan?… W niebieskim kostjumie. To się ucieszy! Chodźmy!
 Szli obok siebie. Chłopak coś mówił z ożywieniem, lecz Andrzej tego nie słyszał. Zbyt głośno łomotały mu pulsy w skroniach.
 Ewa leżała na piasku zapatrzona w widnokrąg. Już zdala ją poznał… główka pazia, profil czysty, jak profil kamei, smukłe ciało o karnacji starego złota…
 Nagle Janek schwycił go mocno za ramię:
 — Cicho! Panie Andrzeju, zrobimy mamusi niespodziankę. Dobrze?
 — Co?
 — Zrobimy niespodziankę mamusi. Niech pan pójdzie naokoło i stanie tam, za nią.
 Świeciły mu się oczy.
 — Dobrze?
 Musiał zgodzić się na plan Janka i poszedł okrążającem półkolem. Tymczasem chłopak rozpędził się i kilkoma susami dopadł matki.
 — Pyszna woda! — zawołał zdyszany i zrobił oko do Andrzeja, zajmującego wyznaczone mu stanowisko.