Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/347

wi Rzeczypospolitej, że za zaszczyt dziękuję, ale premjerem nie zostanę.
 — Panie prezesie!... — wybuchnął wojewoda Szejmont, lecz natychmiast zamilkł.
 — Ależ dlaczego!? Dlaczego?! — histerycznie zawołała pani Przełęska.
 Dyzma zmarszczył brwi:
 — Mam swoje powody — odparł drewnianym głosem.
 — Czy decyzja pana prezesa — zapytał dr. Litwinek — jest ostateczna?
 — Każda moja decyzja jest ostateczna.
 — Czy zechce pan prezes skreślić odpowiednie pismo do Głowy Państwa?
 — Mogę skreślić.
 Nikodem skinął głową, i znikł w gabinecie.
 Gdy drzwi się za nim zamkęnły rozległ się głośny gwar wykrzykników:
 — Dlaczego? Nie rozumiem dlaczego?
 — Ależ to okropne! Kraj jest w rozpaczliwem, dosłownie w rozpaczliwem położeniu!! Doprawdy nie widzę nikogo ktoby prezesa mógł w tem zastąpić!
 Wareda pokiwał głową:
 — Obraził się, oczywiście obraził się, że wbrew jego wskazówkom zmarnowali Bank Zbożowy.
 Nagle wśród chwilowej ciszy z za drzwi gabinetu doleciał podniesiony głos Dyzmy:
 — Pisz pan, do cholery ciężkiej, kiedy panu mówię! Basta!
 Usłyszeli przyciszone cykanie maszyny do pisania.
 — Mnie się zdaje — zaczęła pani Przełęska, — że na postanowienie pana prezesa wpłynęła głównie kwestja jego uczuć, miłości dla mojej siostrzenicy. Przecie pobrali się zaledwie przed kilku miesiącami. Urząd zaś premjera pochłania więcej godzin, niż ich zawiera doba. A prezes jest naturą głęboko uczuciową, chociaż to umie ukryć. My kobiety znamy się na tem.
 — O tak! — potwierdziła hrabianka Czarska.
 Rehlf wzruszył ramionami: