Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/371

 — A teraz pokażę panu najwspanialsze moje „arcydzieło“ — z ożywieniem zaśmiał się Jurek. — Ale musimy zejść, bo to jest u tatusia w gabinecie.
 — Cóż to za arcydzieło? — zapytał Marek.
 — Ach, oczywiście żartuję, że arcydzieło. Arcydzieło w mojej skali. To portret tatusia. Ostatnia moja praca.
 Zeszli na dół. Nad biurkiem w gabinecie wisiał olejny portret Justyna. Może samo podobieństwo nie było bezbłędne, ale młodziutki malarz doskonale uchwycił wyraz twarzy i spojrzenie Justyna.
 — Trzy miesiące nad tym pracowałem.
 — Wcale niezły portret. No, winszuję ci, Jurku.
 — Naprawdę?… To jeszcze nic. Na przyszły rok namaluję inny. Wie pan jaki?… Tatusia przy fortepianie!
 Marek przygryzł wargi:
 — Bardzo kochasz tatusia?
 — Ubóstwiam! Co dzień dziękuję Panu Bogu, że mam takiego ojca jak żaden inny chłopiec. Nie powiedziałbym tego nikomu, ale panu mogę, bo pan sam wie, jaki jest mój tatuś. Prawda?
 — Tak, chłopcze.
 — Inaczej przecie nie byłby pan jego przyjacielem.
 Marek spojrzał na zegar: było już po dziesiątej.
 — No — powiedział — pewno już czas ci spać?… A i ja też muszę wypocząć po podróży.
 — Pan zatrzymał się w hotelu?
 — Tak.
 — A może pan przeniesie się do nas?
 — Nie, Jurku, dziękuję.
 — Ale jutro pan przyjdzie, prawda?
 — Tak, tak.
 Chłopiec odprowadził Marka do drzwi. Tu Marek podał mu rękę:
 — Żegnaj, Jurku.
 I szybko wyszedł.
 Na dworze padał deszcz. Marek podniósł kołnierz palta i