Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/366

się na mnie jeżeli nie zawiadomię go zaraz jakiego mamy gościa.
 — Nie, chłopcze — stanowczo powiedział Marek. — Nie trzeba. Pogadamy sobie we dwójkę.
 Podniecenie Jurka, jego przesadny entuzjazm i to nadużywanie słów, podziałały na Marka przykro.
 — Duży już z ciebie wyrósł chłopak — powiedział.
 — Jestem już prawie tak wysoki jak tatuś, a zupełnie równy z mamusią.
 — Grasz na fortepianie?
 — Tak. Przychodzi do mnie nauczycielka. Ale i tatuś mnie uczy. Może panu zagrać? Chopina?… Dobrze?
 — Zagraj, chętnie posłucham.
 Jurek siadł do fortepianu. Grał zupełnie nieźle, ale Marek wkrótce przestał słuchać. Pierwsze wrażenie z zetknięcia się z synem było zupełnie niespodziewane. Jeszcze bardziej niż na fotografii uderzało podobieństwo chłopca do Domaszewiczów, ale jego sposób bycia i wysławiania się działały rażąco. Była w tym jakaś egzaltacja, jakieś przeczulenie, nawet czułostkowość tak obca Markowi.
 Jurek skończył i odwrócił się do Marka:
 — To nie to, prawda? — zapytał z żalem.
 — Grasz bardzo dobrze.
 — Nie — pokręcił głową. — Moja technika jeszcze bardzo szwankuje. Z jednego się tylko szalenie cieszę, że mam tak miękkie uderzenie jak tatuś. Zauważył pan?
 — Owszem — mruknął Marek.
 — Tatuś cudnie gra. Ale z czasem i ja się nauczę.
 — Nie wątpię o tym. Wiem, że w ogóle jesteś pilny i dobrze się uczysz.
 — Staram się.
 — Jesteś pewno pierwszym uczniem w klasie?
 — Nie, drugim… Ale…
 — Co ale?
 — Mógłbym być pierwszym.
 — Więc dlaczego nie postarasz się? — zdziwił się Marek.
 — Ach, to może nie ładne, że o tym mówię, ale pan go i tak nie zna, więc powiem. Mam kolegę, Janka. Jego rodzice