Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/361

o rezultaty, to trudno odmówić mu racji; chłopak jest fenomenalnie inteligentny, już pomijając to, że zasobem wiadomości wyprzedza znacznie swój wiek.
 — No, a cóż Justyn, nie starzeje się?
 — Jeżeli chodzi o usposobienie, o sposób bycia, nie zmienił się prawie wcale. Chyba o tyle, że jest spokojniejszy, mniej nerwowy, bardziej opanowany.
 — A zewnętrznie?
 — Trochę zrobił się podtatusiały, z lekka tyje i zarysowują mu się worki pod oczami, ale to skutek niedomagań wątrobianych. Na lato dlatego wybierają się do Karlsbadu.
 — Jakże, czy wciąż się kochają, jak dawniej? — zapytał Marek.
 — O tak — potwierdziła Janka. — Świata poza sobą nie widzą. To jest chyba ta wieczna miłość, o której piszą poeci.
 — Słowem szczęście najkompletniejsze, szczęście bez skazy.
 — Tak — odpowiedziała z przekonaniem. — Przynajmniej ja takie odniosłam wrażenie.
 — Myślę, że… — zaczął i urwał.
 — Przyjmowali mnie bardzo serdecznie. Jak zwykle, prosili bym zamieszkała u nich. Nie chciałam jednak robić im kłopotu. Zresztą, jak wiesz, moja Zosia przechodziła operację ślepej kiszki i wolałam być z nią w lecznicy. Monika odwiedzała Zosię codziennie. To kobieta o złotym sercu.
 Marek w milczeniu zapalał papierosa. Opowiadanie siostry przeniosło go do tego dalekiego świata, w którym przecie zawsze żył myślą, do którego ciągnął sercem.
 Opowiadała o pracach Justyna, o zamiarach Moniki, o Jurku, a on słuchał tego wszystkiego jak wygnaniec, który już nigdy tej krainy nie ujrzy. Wprawdzie od czasu do czasu w listach Justyna zjawiało się słów kilka, które miały spełnić konwencjonalny obowiązek zaproszenia, lecz Marek, gdyby w nich nawet wyczuwał szczerość, nie pojechałby do Warszawy.
 Wiedział, że nie powinien, że swoim zjawieniem się wznieci niepokój, że wzburzy ich wspomnienia, że zamąci ciszę ich szczęścia.
 — Nie, nie trzeba, nie trzeba — powtarzał sobie, co roku odkładając projekt wyjazdu.