Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/137

 — Przede mną pustka… — szepnęła.
 — Absurd. Nie mając lat dziewiętnastu można mówić takie głupstwa, ale i wtedy nie można w nie wierzyć.
 Umilkli oboje. Doszli właśnie do domu Moniki i Justyn zatrzymał się.
 — Więc nie pozwoli mi pan widywać siebie?… Bodaj raz na tydzień?
 — Panno Moniko. Powiedziałem już pani…
 — Raz na dwa tygodnie?…
 Usta jej, blade zupełnie, drżały widocznie, z pod powiek nabiegły łzy.
 Justyn czuł, że jest bliski obłędu. Najwyższym wysiłkiem zdobył się na słowa:
 — Nie, to nie ma celu…
 Stali naprzeciw siebie potrąceni przez śpieszących przechodniów, nie zdając sobie sprawy z tego, gdzie są i co się wokół nich dzieje.
 — Niech mi pan jeszcze odpowie na jedno…
 — Słucham?
 — Czy pan… czy pan kocha inną kobietę…
 Zawahał się przez jedno mgnienie, a potem skinął głową:
 — Tak.
 Monika patrzyła w ziemię:
 — Nie mam do tego żadnego prawa, ale proszę mi powiedzieć, czy to jest ta pani, która przysłała wówczas te czerwone róże?…
 — Tak.
 Monika podniosła oczy. Na jej twarzy zjawił się blady uśmiech:
 — Więc to tak… Teraz już wiem. Nie wolno mi odbierać jej pana ani na minutę. Ale i ona nie może mi zabronić widywać pana z daleka… Niech panu Bóg da szczęście…
 Odwróciła się i zniknęła w bramie.
 Justyn błąkał się kilka godzin po mieście, zanim odzyskał tyle równowagi, by sobie przypomnieć sprawy Marka, które miał załatwić.
 Gdy późnym wieczorem wrócił do domu, miał już dojrzałą