I szmer ku tobie bieżących strumyków;
I twoje gaje, tak pełne słowików!…[1]
Peri spogląda — ale jak łza oczy,
Tak mgła jéj smutku wszystko przed nią mroczy,
Ach! sam blask słońca — co koroną jasną
Lśni nad świątynią — niegdyś swoją własną,[2]
Któréj skruszone olbrzymie filary,
Jeszcze po polach ścielą cień daleki,
Rzekłbyś kompasy, co Czarodziéj stary,
Czas, wbił, by po nich liczyć jego wieki.
Ale któż zgadnie, czy w tych lochach ciemnych,
Zkąd brzmiała niegdyś wyrocznia natchniona,
Nie znajdzie jakich zabytków tajemnych,
Ksiąg, talizmanów z krain ponadziemnych,
Z wielkiém imieniem króla Salomona:
By z nich wziąć światła promień pożądany,
Gdzie i jakiego daru szukać trzeba,
Ażeby przezeń, duch grzechem skalany,
Mógł się oczyścić i dostąpić Nieba? —
W tych myślach Peri zmierza ku ruinie,
Nim słońce jeszcze skryło się za wzgórze;
I na rozkosznéj Balbeku dolinie,
Pomiędzy polne i rumiane róże,
Strona:Tłómaczenia t. III i IV (Odyniec).djvu/407
Ta strona została skorygowana.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7b/T%C5%82%C3%B3maczenia_t._III_i_IV_%28Odyniec%29.djvu/page407-1024px-T%C5%82%C3%B3maczenia_t._III_i_IV_%28Odyniec%29.djvu.jpg)