Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/83

 — Nie wątpię — gadał Kazik — że pan Rafałowicz, który jest mąż uczony i mądry, myśli nad tem i coś tam pewnikiem wymyśli, ale zawżdy na wszelki wypadek byłoby dobrze, gdybyśmy i my mieli jaki sposób wydostania się z miasta.
 Maciek, który właśnie rozpruł kołnierz, wydobywał talary i układał je ostrożnie, jakby były szklane, na stole, mruknął:
 — To fracha.
 — Jakto fracha? żali nie wiesz, że Szwedy nikogo nie wypuszczają z miasta bez osobliwego karteluszu generała Wittenberga? Skądże my takiego karteluszu weźmiemy?
 — Co mi tam po karteluszu!
 — Więc masz sposób wydostania się z miasta?
 — A mam.
 — Jaki? gadajże!
 — Jest dziura w murze.
 — Gdzie?
 — Od ulicy Mostowej.
 — I można nią przejść?
 — Ja mogę, bom cienki... a i ty też.
 — A pan Rafałowicz?
 — On nie. Ma brzuch... hi! hi! hi!
 Śmiał się, sam nie wiedział zapewne z czego, a talary wydobywał i układał je ciągle bardzo, ostrożnie, rzędem na stole.
 — Pokażesz mi tę dziurę? — pytał Kazik.