Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/81

 — A boję się, bo są hycle.
 — Więc cóż będzie, jak ich spotkamy w lochach?
 — Nie będę się bał.
 — Dla czego?
 — Bo jak jestem z tobą i Kacperkiem, to się tych zamorczyków nie boję.
 — Więc cóż zrobisz?
 — Uśmiercę hyclów.
 — Czem?
 — Nożem.
 — Jakim nożem?
 — A takim.
 To rzekłszy wstał, sięgnął do szafki i wydobył z niej ogromny, długi nóż rzeźnicki i pokazując go Kazikowi, śmiał się i szczerzył zęby.
 — To dobrze — rzekł Kazik — weźże z sobą ten nóż.
 — Wezmę.
 Potem podniosła się inna sprawa. Kazik, biegając od samego rana po mieście, zauważył zdwojenie przez Szwedów ostrożności. Widocznie wiedzieli i oni o zbliżającym się do miasta królu polskim. Wszystkie bramy były zabite, obsadzono gęsto armatą i strażami, nikogo nie wpuszczano i nie wypuszczano z miasta; — na murach roiło się od żołnierzy, a po ulicach przebiegały konne warty. W mieście głośno gadano o blizkim szturmie i Szwedzi na wszystko baczne zwracali oko. Mó-