Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/23

 Kazik zbliżył się do niego z tyłu, uderzył go w ramię i zapytał:
 — Maciek, co tobie?
 Maciuś powoli, systematycznie zwrócił się całem ciałem do pytającego, podniósł latarkę w górę, zaświecił nią w oczy Kazika i wytrzeszczając zabawnie swe małe oczy, krzywiąc się szkaradnie i pociągając nosem, rzekł:
 — A! to ty?
 — A ja, jak widzisz. Ale czegóż ty tak lamentujesz?
 Maciuś zrobił wolno półobrotu, długą swą rękę wyciągnął, wskazując na kram rozbity i rzekł:
 — A tego.
 — To Szwedy zrobiły?
 — Uhu!
 — No i cóż, czy się to na co zda jeszcze? czy ocalisz co towaru?
 — Nic.
 I kiwając żałośliwie głową, pociągając nieustannie nosem, znów począł lamentować:
 — O laboga, laboga!
 — A gdzież jest matka, pani Maciejowa?
 — Matka? — powtórzył Maciuś.
 — No tak! gdzie ona jest?
 — Wzięli ją.
 — Kto ją wziął?
 — Szwedy.