Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/158

i miał dość znaczną długość, tak że biedny męczennik mógł się swobodnie po ciemnicy poruszać. Posadzka była wyłożona wielkiemi płytami kamienia, ale przez czas i wilgoć, płyty te od dawna roztąpiły się i pod nogami uginały się jak klawisze.
 Co wszakże najważniejsza, to że wprost drzwi, tak niefortunnie wyłamanych przez Maćka, znajdowały się w przeciwnej ścianie inne drzwi, również żelazne i z pozoru dość mocno wyglądające, nizkie, wązkie, oprawione w odrzwia kamienne.
 — Otóż jest wyjście z tej piwnicy — rzekł pan Rafałowicz — ale czy dadzą się one tak łacno jak tamte otworzyć!...
 — O, ja już nie chcę, nie chcę ich otwierać — zawołał Maciek — bo tam może jest druga śmierć!
 — Kazik, obacz no te drzwi! — rzekł pan Rafałowicz, nie odpowiadając na niemądrą uwagę Maćka.
 Kazik zbliżył się z pochodnią, począł owe drzwi opatrywać, aż nagle zawołał:
 — Tu jest klucz i jakiś papier.
 — Papier! — zdziwił się pan Rafałowicz — a to co ma znaczyć?
 — I jest coś na nim napisane.
 — A to osobliwsze! — zawołał pan Rafałowicz i żwawo do owych drzwi pobiegł.