Jak Mańkowski był przedstawicielem dowcipu szlachty uboższéj w Mohilewskiéj, tak Rysiński oświeceńszéj w Witebskiéj, dwóch gubernijach, składających właściwą Białoruś. Jeden był więcéj popularnym, drugi więcéj narodowym. Rzecz szczególna, że ni o Mańkowskim, ni o Rysińskim, ludziach tak powszechnie wiadomych, ile mi wiadomo, dotąd ni słowa nigdzie nie napisano.
Całkowitego rękopismu też dobić się nie mogłem. Pozostała wieść u krewnych, jakoby autograf znajdował się w ręku obywatelki P. Dyszlewskiéj. Udzielenie tego rękopisu do druku, którym sami chętniebyśmy zajęli się, zasłużyłoby na powszechną wdzięczność. Prócz interessu obyczajowo-literackiego, a zatém względu historycznego, łączy się tu jeszcze niezmiernie ważny wzgląd filologiczny, jako ciekawego pomniku języka, którego prawie żadnych śladów piśmiennych niepozostało.
Ale przejdźmy do bieżącéj Literatury. W obecnym momencie z pojawieniem się zbiorowego pisemka Rubon, otwiera się nowy szereg imion, dotąd wcale nieznanych, tych młodych ludzi, których ojcowie wierni wspomnieniom Miesięcznika Połockiego pozo-
wyraz zdaje się dowodzić, że Mańkowski pochodził z okolicy Zadźwińskiéj; w Newlu bowiem, i innych powiatach w téj stronie położonych nie używają go: tam mówią: spica.
