Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/38

mi zeschłych liści drożyną. Nad nami sklepił się strop poplątanych konarów, szumiał szeroki rozhowor dębów.
 Włożyła mi rękę pod ramię i, opierając głowę na piersi, mówiła:
 — Jak tu dobrze, Jur, nieprawdaż? Wszystko tu takie czcigodne, uroczyste...
 — Dusza starodrzewu — odpowiedziałem, chłonąc błękit jej oczu. — Twój ojciec, Halszko, musi bardzo kochać przyrodę?
 — O tak — uwielbia ją jak poganin. Nieraz spędza całe dni w najgłębszych ostępach lasu. Po każdej takiej przechadzce jest dziwnie zamyślony i nie zwraca uwagi na otoczenie.
 — Las działa jak narkotyk; można się upić jego duszą.
 Umilkliśmy i czas pewien słychać było tylko szelest liści roztrącanych przez nasze stopy. Ona pierwsza przerwała milczenie:
 — Ojciec jest przytem człowiekiem nadzwyczaj przesądnym.
 — Dotychczas nie zauważyłem tego rysu.
 — Bo się z tem kryje nawet przed nami. Zdaje mi się, że odziedziczyłam po nim podobne skłonności.
 — Ty, Halszko
 — Dziś właśnie rano, zanim przyszedłeś, miałam sposobność przekonać się o tem.
 — Czy mogę dowiedzieć się bliższych szczegółów?
 — Owszem. Odczuwam potrzebę zwierzania ci się nawet z najbłahszych przeżyć.
 Spojrzałem na nią z wdzięcznością.
 — Jestem trochę znużona przechadzką. Usiądźmy na chwilkę tutaj, na mchu.