Strona:Stefan Grabiński - Niesamowita opowieść.djvu/38

cyprysów, pomarańcz ogrody. Tymczasem, ostatni wieczór rzeźbiarz poświęcił Pawłowi.
 Czy ksiądz się czego domyślał, przeczuwał?
 Niewiadomo. Oto twarz oparł na dłoni mówił:
 — Miałem tej nocy dziwny sen. Przyśniło mi się dwoje bliźniąt nieszczęśliwym trafem zrośniętych piersiami. Po jakimś czasie okazało się, że jedno z nich jest porażone wstrętnemi krostami, które poczęły je niszczyć w gwałtowny sposób. Chcąc ocalić drugie, należało rozdzielić je. Lekarze uznali rzecz za niemożliwą. Zbadano, ze miały wspólne serce a chociaż tkwiło całe w piersi zdrowego, przecież włókno łączące je z chorem musiało w razie odłączenia ulec zniszczeniu i zgubić drugie. Tak więc skazane były oba na zagładę. Pomyśl... przez jedno małe włókienko! Fatalne!
 Sebastjan badał uważnie twarz przyjaciela:
 — Cóż dalej?
 — Dalej? Cóż, chcesz? Wynik jasny. Widziałem z przerażeniem okropny zanik jednego, który przeniósł się z kolei na zdrowe. Obudziłem się właśnie w chwili, gdy choroba docierała do serca...
 — Istotnie — szepnął dzwonnik — istotnie... dodał ciszej:
 — Dziwne podobieństwo...
 Zmierzchło się zupełnie.
 Paweł powstał i wyciągnął dłoń na pożegnanie.