Strona:Stefan Grabiński - Demon ruchu.djvu/159

chany przedział, nagle zatrzymał się i spojrzał uważnie na mówiącego. Coś go zastanowiło; jakiś zwrot wyrzucony z ust garbusa przykuł go na miejscu. Oparł się łokciem o żelazną sztabę przegródki, zacisnął monokl i słuchał.
 — Tak, moi państwo — mówił kolejarz — w ostatnich czasach istotnie zagęszczają się zagadkowe zdarzenia w życiu kolejowem. Wszystko to zdaje się mieć swój cel, zmierza ku czemuś oczywiście z nieubłaganą konsekwencyą.
 Zamilkł na chwilę, zdmuchnął popiół z fajeczki i zagadnął:
 — A o „wagonie śmiechu“ nie słyszał nikt z szanownych gości?
 — Istotnie — wmieszał się profesor — czytałem przed rokiem coś o tem w gazetach lecz pobieżnie i nie przypisując rzeczy żadnej uwagi; historya zakrawała na dziennikarską plotkę.
 — Gdzie tam łaskawy panie! — zaprzeczył namiętnie kolejarz, zwracając się w stronę nowego słuchacza. — Ładna mi plotka! Prawda oczywista, fakt stwierdzony zeznaniami naocznych świadków. Rozmawiałem z ludźmi, którzy sami tym wagonem jechali. Odchorowali jazdę po tygodniu każdy.