Urodził się w Sarbiewie, na Mazowszu, w r. 1595. Nauki początkowe pobierał w szkołach Jezuickich w Pułtusku, skąd przeszedł do Akademii Wileńskiej, wstąpiwszy przedtem do zakonu Jezuitów. Następnie był nauczycielem retoryki w Wilnie i poetyki w Krożach, na Żmudzi. W r. 1622 wysłany został przez zakon do Rzymu, gdzie z zapałem studyował nauki humanistyczne i teologię. Po czteroletnim we Włoszech pobycie, za poezye swoje uwieńczony przez papieża Urbana VIII, wrócił do kraju rodzinnego. Wkrótce powołany na profesora Akademii Wileńskiej, wykładał w niej wymowę i filozofię, a potem teologię. W r. 1632 wezwany na dwór Władysława IV, został kaznodzieją królewskim. Napisał i wydał: Lyricorum libri IV, Epodon liber I, alterque Epigrammatum i Silviludia (Zabawy leśne). Z kazań jedno tylko ogłoszono drukiem. Umarł w Warszawie r. 1640.
