Urodził się roku 1532 w Grójcu, pod Warszawą, gdzie też nauki początkowe pobierał. Po przebyciu szkoły grójeckiej udał się do Akademii Krakowskiej, którą w roku 1554 ukończył, a następnie pojechał do Warszawy dla objęcia miejsca nauczyciela w szkole św. Jana. W r. 1557 został nauczycielem Jana Tęczyńskiego, syna kasztelana krakowskiego. W tym charakterze pojechał do Wiednia, gdzie zapoznał się z jezuitami i postanowił zostać księdzem. Pierwsze święcenia otrzymał we Lwowie w r. 1563 i został kaznodzieją przy kościele Panny Maryi, wzbudzając odrazu zachwyt w słuchaczach wymową swoją. W roku 1568 udał się do Rzymu, wstąpił do zakonu Jezuitów i studyował teologię. Po powrocie do kraju osiadł w Wilnie, gdzie zarządzał kolegium. W roku 1588 został kaznodzieją królewskim, a po latach 23 przeniósł się do Sandomierza, skąd jednak wkrótce do Krakowa powrócił. Umarł dnia 27 września 1612 roku. Z wielu pism jego na wyróżnienie zasługują: Kazania na niedziele i święta; Kazania przygodne; Kazania sejmowe i Żywoty świętych starego i nowego zakonu.
