Strona:Stefan Blank-Weissberg - Barcie i kłody w Polsce.djvu/90

Pięta — patrz nogi.
Plecy — ściana dzieni przeciwległa dłużni.
Płacha — patrz dłużyca.
Podcin — drzewo przeznaczone na barć z odrąbanym wierzchołkiem (ogłowione).
Podkłady — patrz kładzie.
Podkłod — drzewo nakłodzone, w którym ma być wydziana barć.
Podkur — patrz odenek.
Połatka — patrz odenek.
Powrozy — patrz leziwo.
Pszczoły — wyraz używany niekiedy jako synonim barci, ula lub pasieki.
Rozkozłać się — odwiązać sznur z kozła celem spuszczenia się na ziemię po ukończeniu pracy przy barci.
Samobitnia, dzwon — kawał drewna lub kamień zawieszony na drzewie bartnym, utrudniający niedźwiedziowi dostanie się do barci.
Serka — patrz barta.
Siadanka, siedłanka — patrz łaźbień.
Siodełko, deska wylotowa — mała deseczka przybita pod okiem.
Ślepnia, ślepiot — patrz świepietnia.
Śniat, śnit — patrz śniot.
Śniot, śniat, śnit — deska, przykrywająca od zewnątrz dłużycę.
Snozy — patrz laski.
Socha — podstawa z dylów, na której ustawia się kłody.
Spice — kawałki drewna przybite z jednej strony do stojła a z drugiej do kłody.
Stań, adior, oder, odra — rusztowanie ustawione wokół drzewa, na którym ustawione są kłody.
Stawka — stojło wraz z ustawionymi na nim kłodami.
Stojak — kłoda ustawiona w pozycji pionowej.
Stojło, drzewo zastawne — drzewo, na którym ustawione są kłody.
Stręp — drzewo bartne z odłamanym przez wiatr lub piorun wierzchołkiem.
Styk — rozwidlona tyczka, używana niekiedy do zakładania leżaja na chmal.
Strzemię — pętla leziwa, w którą bartnik wstawia nogę podczas włażenia na drzewo.