Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/196

190

 — No, klacz w żadnym razie! — roześmieli się obadwaj przyjaciele.
 — Coś-ci spsociłem językiem! Inaczej pewnie trzeba powiedzieć. Bieda! W ciągu lat mowy w ustach nie miawszy, zapomniał...
 — A ileż owych lat przeszło?
 — Lat dużo. Dwadzieścia siedm lat będzie. A panowie, przepraszam za natręctwo, z Litwy może?
 — Nie, my nie z Litwy, — odrzekł Piotr.
 — Ja z Królestwa... — dorzucił Wolski, — a ot, Rozłucki sam nie wiem skąd...
 — Z Rosyi... — mruknął ex-oficer.
 — Z Rosyi... — westchnął Bezmian, — szerokie słowo...
 — Bardzo...
 — Och, szerokie! Po świecie jechać — Chiny, Japonia, Wielki ocean, Ameryka, Atlantyk, a słowo to za tobą — tu jak tu...
 — Czemu? Czasby wolnością odetchnąć.
 — Czasby! A nie może nasz brat. Długo posłuszeństwa uczyli, — wyuczył się. Kiedy to na „schodkach“ o wolności perorował, a sam, co ona, nie wiedział. Język naderwało — mówić zapomniał. Teraz, jako ten żak na wakacyach, — czy aby nauczyciel nie podgląda...
 — Niedobrze! Polak z dawien dawna wolnym był człowiekiem.
 — A z dawien dawna — dak, — ale wspak! To było. Teraz się oduczył.
 — Cóż to jest owa katorga? Więzienie jakie?