Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/242

232

mienie i bezwładnie na nich uklękła. Patrzyła się w jego twarz, w jego oczy.
 Stał przed nią i przypatrywał się również, dziwiąc się temu zdarzeniu, jakby z własnej jego duszy wydartemu, z ciężkiej jego niedoli...
 — Zobaczyłam cię, jakeś tu szedł... — rzekła po cichu.
 — A tak, szedłem tą drogą.
 — Sam tak idziesz?
 — Sam.
 — Masz mundur powalany.
 — A tak, powalałem mundur.
 — Jesteś taki bardzo blady... Zmęczyłeś się...
 — Nie jestem zmęczony.
 — Piotrusiu, Piotrusiu, moje dzieciątko...
 — Taniu...
 — Roszowa już tam niema w automobilu... — rzekła z pokorą, żebrzącą u jego nóg, ze wstydem bez granic.
 — A gdzież jest?
 — Kazałam mu wysiąść pod miastem.
 — Dla czego?
 — Bo pewnie z nim nie chciałbyś wsiąść.
 Wściekły, niemal zwierzęcy rzut męczarni i płomienisty wybuch dumy porwał się z jego piersi nanowo i zamarł na ustach. Piotr żuł w zębach wyraz okrutny, straszliwy. Spojrzał na nią — i przeczytała w jego oczach ten wyraz.
 Jęcząc, wstała z klęczek. Chwiała się tu i tam. Bezsilnie zawróciła, pchnięta jego spojrzeniem, i odeszła na nogach jakby spętanych, które się