Strona:Stefan-Żeromski-Miedzymorze.djvu/027

 Czujna latarnia zdaje się oświetlać po nocy czyhające, zdyszane, zdradzieckie burzy oblicze.
 O pewnej godzinie nocy daje się słyszeć huk daleki.
 Świszczące wiatry dopadają półwyspu i ze wszech stron obskakują węgły domów.
 Wśród spłoszonego szumu gałęzi nisko zginają szorstkie czuby krzywych sosen.
 Czarny las szarpie się w mroku.
 Deszcz chłoszcze starą karpiówkę dachów zzieleniałych.
 Podmuchy zbiegane w bezkońcach morza, napotkawszy okienka domostw, przyczepionych do piasku, nagle w nie tłuką, i biją we drzwi, na głucho zatarasowane.
 Ciemna jutrznia odsłania morze w pianach, skaczące w furyi na duny, od dżdżu szare.
 Daleki, zbrudzony horyzont zasłany jest jakgdyby wzburzoną kurniawą śniegu.
 Dzikie bałwany nie tylko się rozbijają, lecz zaprawdę roztrzaskują o brzegi.
 Zielone ich zawoje zwisają nad półcylindrycznemi wnętrzami, przez nagły ruch polerowanemi, jak stal, a migotliwemi, jak ogień.
 Wiatr zdziera z nich pianę strzelistą i miota ją na brzegi dalekie, lub na morze szalone.
 Tłoczą się jedne na drugie pian istne zaspy, miazga wzburzona i szumiąca po pękniętych denegach.
 Długie drogi wlokącej się śliny od grzbietu do grzbietu wodnego znaczą podstępne i obłędne szlaki i ścieżki żeglarza.