Strona:Stary Kościół Miechowski.djvu/249

w „Starym Kościele Miechowskim". Po nazwisku wymieniony jest jeszcze IV 173, 614, 625, V 374, VI 88, 269, 275, 277, 300, 314, 345, 374, 508, 529, 532, 541, 641, 696, VII 179, 227, 239, 259, 301, VIII 36, 205, 278, IX 10, 29, 35-36, 41, jako pan Rektór wypełnia swoją osobą przeważnie ks. I i III poematu.
W. 499 pełnię służbę kościelnego. — Określenie czasu nieścisłe, gdyż Bienek był w Miechowicach dopiero 28 lat; jako nauczyciel pełnił także, jak to było w wielu miejscowościach Śląska, obowiązki organisty, który znowu prawie wszędzie był z urzędu głównym kościelnym (po niemiecku Küster).
W. 533 Janowi Alojzemu Ficek — Ks. Jan Alojzy Ficek, zwany często apostołem Górnego Śląska, urodził się w r. 1790 w Wielkim Dobrzniu pod Opolem, wśród wielu trudności odbył studja teologiczne we Wrocławiu i głównie w Krakowie, poczem został księdzem. Pracował jako duszpasterz najpierw w Czeladzi, następnie jako proboszcz w Ziemięcicach, a po 6 latach w Piekarach. Wybudował on w r. 1842—1849 ze składek dobrowolnych dzisiejszy kościół piekarski, przez wprowadzenie Bractwa Trzeźwości zmienił wygląd Górnego Śląska, wydawał nadto w r. 1848—1850 „Tygodnik Katolicki” i szereg dzieł i dziełek religijnych. Był także komisarzem biskupim na okręg pszczyńsko-bytomski i kanonikiem honorowym. Ma również zasługi dla polskości na Górnym Śląsku. Dziełko ks. K. Pressfreunda: Życiorys księdza Jana Alojzego Fiecka, Bytom 1864 nie oświetla dostatecznie jego znaczenia, występuje on lepiej w życiorysie napisanym przez ks. J. Kuderę: Obrazy Ślązaków wspomnienia godnych, Mikołów 1920 i u W. Ogrodzińskiego: Związki duchowe Śląska z Krakowem, str. 22, 27, 29, 33— 34.
W. 555 możno — patrz obj. I 58.
W. 573 aksamitką — czapką okrągłą, biretem (patrz obj. I 39).
W. 570 —571 — Sposób rymowania użyty w tych 2 wierszach, a polegający na powtórzeniu tego samego wyrazu, stosuje Bonczyk kilkakrotnie, a więc II 266— 267, 353-4, IV 457-8, VI 161-2.
W. 577 z szkoły występuje — wychodzi; w podobnem znaczeniu VII 246, V 343 i Góra Chełm. I 186.