Opalińskiego, którego był teologiem i spowiednikiem. Wiecznie w pracy lub na podróżach, mało miał czasu do pisania, a chociaż w młodszych latach staczał częste dysputy z przedniejszymi heretykami, to jedną tylko najgłośniejszą opisał w dziełku: „Dysputa teologiczna z Andrzejem Prażmowskim z Radziejowa“. Powód zaś do tego dał tenże Prażmowski, ex-ksiądz, minister kalwiński, niezgodnem z prawdą przedstawieniem tej dysputy w broszurze: „Rozmowa Jezuitów poznańskich, którą mieli z ks. A. Prażmowskim, o małżeństwie i bezżeństwie kapłańskiem 1581 r.“
Jako znakomitego kaznodzieję zapraszano często z mową żałobną. Jedną z takich mów, na życzenie wdowy, ogłosił drukiem: „Kazanie na pogrzebie Stanisława Sobockiego, kawalera maltańskiego, komandora poznańskiego“. (Poznań 1590). Był ten Sobocki herbu Korab naukami i podróżą po cudzych krajach wielce wykształcony, w rycerskiem rzemiośle wprawny, rotmistrzował z chwałą w wyprawie moskiewskiej pod królem Stefanem, u Zygmunta III był podkomorzym. Ożeniony z Mielżyńską, we własnym dworcu w najeździe zabity.
W późnej już starości Konarczyk przetłumaczył dzieło św. Cypryana: „O jedności Kościoła“[1].
O. Wawrzyniec Artur Faunt (Fauntneus, Artur), ur. 1554, † 1591. Tak, jak znakomitsi kaznodzieje Jezuici posługiwali się piórem jako bronią zaczepno-odporną przeciw herezyom, tak Jezuici profesorowie wileńscy, poznańscy, brunsberscy, brali się do pióra nietyle dla uprawiania nauki i wiedzy, jak dla zwalczania heretyków. Szereg tych profesorów-apologetów rozpoczyna O. Faunt.
Anglik z szlacheckiej rodziny w Ladeaster. Aby go uratować od śmierci, albo przed apostazyą podczas prześladowania
- ↑ Archiv. Prov. Pol. Catalogi breves. Niesiecki VIII, 437. Brown 150. Backer et Sommervogel IV. 1363.
