Possevino zajął się teraz przysposobieniem przyszłych kapłanów dla Szwecyi i zaopatrzeniem tego kraju w księgi szwedzkie katolickie, które tłoczono w Brunsberdze i Krakowie[1]. Rozbierał on tę kwestyą z królem Janem, który pragnął mieć jak najprędzej kapłanów szwedzkich w swem państwie, a na seminarium szwedzkie przeznaczał klasztor św. Brygity w Rzymie, proponował nawet taki zakład założyć tajemnie w Wadstenie, w części obszernych a pustych gmachów klasztoru, w którym tylko 18 zakonnic i dwóch posiwiałych kapłanów, wiernych katolickiej wierze, przebywało.
Projekt ten wydał się Possevinowi niebezpieczny, radził, na co i król przystawał, przyszły kler szwedzki kształcić za granicą, mianowicie w Brunsberdze i Ołomuńcu. Grzegorz XIII nietylko pochwalił ten pomysł, ale polecił założyć takież seminaria we Fuldzie i Wilnie, przeznaczając na każde z skarbu papieskiego po 1200 szkudów rocznie, królowa Katarzyna legowała na swych dobrach na seminarium szwedzkie w Wilnie 10.000 dukatów, Cesarz Rudolf II, król Batory, kże Albert bawarski, arcyksiążę Ferdynand austryacki, kilku biskupów i magnatów przystąpili z pieniężną ofiarą i w ciągu lat niewielu stanęło kilka „seminariów papieskich dla narodów północnych“ pod kierunkiem Jezuitów. Ułożywszy program seminariów w Brunsberdze i Wilnie, we wrześniu 1578 spieszył Possevino z powrotem do Włoch[2].
Zastał Grzegorza XIII w Aquapendente w gościnie u kardynała Sforza. Sprawiwszy się ze swej legacyi, przedstawił mu pierwszych, których przywiózł z sobą alumnów, pięciu Szwedów, jednego Moskala i jednego Rusina. Tymczasem, zanim kolegium św. Brygity urządzono, zamieszkali oni w kolegium
- ↑ Theiner str. 449.
- ↑ Po drodze załatwił polecenia króla Jana III politycznej natury do cesarza Rudolfa. Nawiązać miał nici do przyszłego małżeństwa Zygmunta z Austryaczką, polecić miał cesarzowi nawrócenie do katolicyzmu szwagra królewskiego, Edwarda II, hrabiego Frysii, a względom cesarskim pięciu synów Cecylii, siostry królewskiej, wdowy po margrabi badeńskim. Także z Filipem II traktować miał o zwrót części sum neapolitańskich dla królowej Katarzyny, a z Batorym o Inflanty. Theiner Urkundliche Nachtraege nr. 3. Koneczny rozd. III.
