Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/425

łeta tuż za nim. Rębacze wstawali. Tomaszewski zląkł się, skoczył w kąt, jego kumpany pośpiesznie chwytali siekiery. Foka z całej siły odtrącił Mandata, a Andrijko Płytka, Sawicki i stary Skuluk stanęli przegrodą pośrodku koliby by nie dopuścić zwaśnionych jednych do drugich. Stary Koczerhan wstawał powoli, obok niego obaj bracia a także Fyrkaluk i Cwyłyniuk. Foka krzyczał:
 — Ciskajcie topory w tej chwili, bo przepędzę was do wszystkich czortów.
 Tomaszewski ochłonął.
 — Teraz, gdy robota już zrobiona...
 — Jest rewasz! Nie śmiejcie tak mówić! Nigdy wam słowa złego nie rzekłem — krzyczał Foka.
 — Ależ Jasiu, Jasiu — wołał Sawicki z łagodnym wyrzutem — nie poznaję was. A jeśli wyście Polak —
 — Jeszcze mnie poznacie! — przerwał twardo Tomaszewski — któż mówi, że ja Polak? To wyście sami Polak i panicz —
 Bomba wybełkotał z rozpaczy.
 — Hospody, Hospody! Butyn się rozłamuje.
 Zwada ciężyła nad kolibą, jak nad więźniami w ciasnej celi, kiedy pobiją się, a poza ścianami i poza zwadą świata nie widać.
 Pańcio zmartwił się, opuścił wargę żałośnie, stężał, przyglądał się Foce, potem przystąpił doń, dziaukał żałośnie.
 — Nie gniewajcie się, gazdo, ja jestem jedna rana, rana durna a ślepa, gdzie dotknąć boli i zaraz skowyczę. A wy ludzie — donośnie skrzeczał Pańcio — nie wściekajcie się! Widzicie teraz co to bogactwo, co butyn? Ledwie zapachniały grosze, od razu wojna.
 Pańcio pozostał zwycięzcą na placu, umilkli i siadali powoli, lecz powoli zgłaszały się zbudzone wątpliwości.
 — A wiecie — odezwał się Kuzimbir — Maksym spod Jaworza już dawno mówił, że z butynu mogą przyjść swarki, a potem niewola.
 — Oj, mówił — potwierdził Bomba.
 — Toż i Tanasij dawno to krzyczy — mówił Gucyniuk.
 — Wolicie weksle gruntowe? — zgrzytnął Foka.
 — Niewola nie niewola — myślał na głos Giełeta, wywikłując z głowy jakąś starą osnowę — a dawniej był las i koń, las chronił, koń wiódł, a nasz watażko Dobosz pilnował. Całe leśne królestwo...