Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/276

 — Urząd do ścinania głów, guzik pociągnie — panc-panc! zaszatkowany gładziutko.
 — A kto szatkuje?
 — Herod urzędowy, pensja płynie mu za to, jak woda, a jeszcze od każdej głowy osobno. To nazywa się —
 — Ależ u nas o tym nie słychać — przerwał Mandat.
 Pańcio odpowiadał z troską:
 — U was inna gnojówka, u każdego swoja.
 — Cóż za gnojówka? — zniecierpliwił się Matarha. — Któż u nas pije gnojówkę?
 Cwyłyniuk uspakajał:
 — Zostawcie Matarho, nasz panoczek głębokouki, to nie ta gnojówka, to z książek.
 Pańcio znów otworzył usta:
 — U was ta, którą popy was poją, ale teraz leje się nowa, nowa —
 Stary Koczerhan łagodził z uśmiechem:
 — Nie troskajcie się, idzie słońce, wiosna, gnojówka wszelka wsiąknie, i dobrze.
 Matarha oburzał się na Pańcia:
 — Dym, dym! Nie wstyd wam gazdów pępkowych odurzać jak durnych za to, że was przyjęli jak swego?! Nie słuchajcie go ludzie, to z zawiści.
 Pańcio, chcąc go zatkać ostatecznie, wypalił niecierpliwie:
 — Wiecie co nad głową? O konstytucji słyszeliście? Figę! Będzie wam ordnung, butyn i konstytucja.
 — Właśnie — prosił Cwyłyniuk wcale nie przelękniony — konstytucja, wciąż o tym słychać, rozpowiedzcie nam panoczku.
 — Ja nie słyszałem, ale opowiedzcie — prosił także Mandat.
 Obaj, Pańcio i Matarha, zamachali gwałtownie rękami. Matarha wstał i zakrzyczał:
 — Inny także garnki łata, a nikogo za to nie kąsa.
 Pańcio wyskoczył nań, stali obaj, młody olbrzym i stary pokraka, jakby się chcieli rzucić na siebie. Matarha ryczał:
 — Gdyby tu był naprawdę ordnung, toby dziada za nogi i za potok.
 — Siadajcie, Matarho, tak nie sztuka — rozkazał Foka. — A wy, Pańciu, ze zmory gadacie. Powiedzcież prosto, kto nam co zrobi? Za co? Jakim prawem?
 — Ten co wszędzie — ujadał Pańcio z góry do ucha Foki. — A takim prawem jak mnie ko-kości leszczyną odbijali.