Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo I.djvu/289

zewsząd wypędzi, a biedę do tronu przygarnie, wybiorą go na pewno. Ale — —
 Dobosz cieszył się, tylko nie rozumiał jakie to „ale“. Uprzedzając go księżniczka ciągnęła ostrożnie.
 — Dlatego nikt oprócz króla i nas trojga nie śmie wiedzieć o waszych dotychczasowych zajęciach. Najmniej nasz własny stryj, jaśnie pan wojewoda, który przeciw wam alarmuje i do polowań przeciw wam wzywa —
 Jakby przed uderzeniem niespodzianym odskoczył Dobosz od głowy księżniczki.
 — Zaprzeć się?
 Księżniczka pospieszyła się.
 — Nie siebie, nie rodu waszego, bo powołaniem waszym jest cały ród pracowity oswobodzić, a króla zamiarem jest do szlachetności go przyjąć. Ale gdyby wrogowie króla zwęszyli coś co do waszych obecnych zajęć, wszystkie zamiary króla przepadną w zarodku.
 Dobosz znów odskoczył.
 — Jak to? Król, a ma wrogów? Taki człowiek? Potrzaskam ich jak tego pana, co mi brata skrzywdził. Jeszcze dokładniej.
 Znów księżniczka uśmiechnęła się cicho.
 — Nie potrzaskać, tylko zjednać trzeba, aby wrogów nie było.
 Dobosz uspokoił się.
 — No tak, pojednać się, to mi się podoba. Ale co ja mam w tym pomóc?
 — Książę cudzoziemski — mówiła księżniczka. — z dalekiego kraju, a króla krewny, was usynowi. Oprócz nas nikt więcej się o tym nie dowie. Za to całą rodzinę waszą podniesiecie do siebie.
 — Rodzina moja to biedacy, innej nie mam.
 Księżniczka ucieszyła się.
 — Otoczycie się biedakami, najlepszymi z biedaków.
 Dobosz przypomniał sobie coś, wstał zaraz i zapytał.
 — Czy mogę tu zawołać mego najmilszego pobratyma?
 Nie czekając na odpowiedź wyszedł prędko, zaświstał leśnym świstem i po chwili przybiegł zdyszany Iwanko Rachowskij. Dobosz zaciągnął go do namiotu, Iwanko kurczył się ze wstydu, ociągał się, ukłonił się kapeluszem do samej ziemi i huknął.
 — Hej, panienko jasna! Daj wam Boże zdrowieczko, panowanie na ziemi i carstwo niebieskie za to, że spokój nam da-