Strona:Stanisław Przybyszewski - Requiem aeternam.djvu/67

wałem się i znowu — całkiem z sił opadłem. Wkucnąłem w siebie.
 Oczy wlepiłem w podłogę bezmyślny, oszołomiony straszną pustką i nocą.
 To tylko wiedziałem, że muszę coś wreszcie załatwić, coś do końca przemyśleć, coś, przed czem miałem śmiertelny strach.
 I nagle chwyciłem oburącz krawędź łóżka: na podłodze czołgała się, rozwiewna jaśń światła.
 Przerażenie było tak okropne, że na chwilę straciłem przytomność.
 Kiedym przyszedł do siebie, zrozumiałem, że prawdopodobnie zapalono lampę w domu przeciwległej ulicy.
 I rozbiegło się po mnie uczucie nieskończonego ukojenia; byłem prawie wesół.
 Ale naraz pomyślałem, że dlatego jestem tak zadowolony, bo ten szeroki promień światła odwrócił i rozprószył moją uwagę, którą przecież na czem innem, na czemś nieskończenie strasznem skupić miałem.
 Zimny pot wystąpił mi na czoło; wiedziałem,