Strona:Stanisław Przybyszewski - Requiem aeternam.djvu/50

strumienie wyżerały oczy, z krtani mej rwały się zwierzęce ryki, w strasznej męce, w potwornych porodach.
 Usta moje ułożyły się w dziwny sposób, począłem parskać, wiedziałem, że naśladuję trupa.
 To gazy pośmiertne, krzyknęło coś we mnie.
 Nie, nie! ona mówi — mówi — mówi — Boże ukrzyżowany — rzeczywiście mówi.
 I mówiła.
 I w tej samej chwili padłem omdlały na ziemię.
 Słyszałem jej głos, płynący ku mnie z nieziemskich oddali.
 Siedziałem z nią w jakiejś kawiarni, gdzieś w kącie w przytłumionem świetle.
 — Boże, Boże, jak ja Cię kocham. Wszystko, wszystko kocham u Ciebie, Twoje powłóczyste, zmęczone spojrzenia, Twoje wytworne ruchy, Twoje nogi arystokratyczne i Twoje ręce, takie inteligentne, długie i wązkie ręce.
 O Twoje usta kocham i Twoje czoło — wszystko, wszystko.
 A kiedy grasz, to masz czasami takie wściekłe