Stąd niektórzy prawnicy zaczęli wyprowadzać wniosek, że deklaracja i poręczenia są zgoła zbyteczne, bo są przecież państwa konstytucyjne, których akty konstytucyjne od uroczystych zapewnień albo poręczeń są zgoła wolne. Wniosek ten był co najmniej pospieszny i przedwczesny. Brak poręczeń konstytucyjnych w konstytucji państwa niemieckiego tłumaczy się zgoła inaczej. Prawo obywatelstwa w Rzeszy państw niemieckich uwarunkowane jest posiadaniem tego prawa w którymkolwiek z państw, wchodzących w skład Rzeszy. Dlatego też wyszczególnienia wszystkich praw politycznych obywateli i poręczeń wolności obywatelskich szukać należy w konstytucjach tych oddzielnych państw w ogólnej sumie składających się na cesarstwo niemieckie czyli Rzeszę państw niemieckich. I rzeczywiście w konstytucjach Prus, księstwa Badeńskiego, królestwa Würtemberskiego, Bawarji, Hesji i t. d. odnajdujemy wszystkie poręczenia konstytucyjne. Zarzut, uczyniony aktom konstytucyjnym rzeczypospolitej francuskiej z roku 1875, daje się też bardzo łatwo odeprzeć. Prawnicy, którzy z braku poręczeń konstytucyjnych w aktach tych wyprowadzili daleko idące wnioski, zapomnieli o warunkach historycznych, w których akty te rodziły się. Powinno im było przecie być wiadomym, że akty te nie nazywają wyraźnie ustroju politycznego Francji ustrojem republikańskim, aczkolwiek politycznie, realnie Francja tych aktów była republiką. Akty te mają wyłącznie praktyczne, techniczne znaczenie. Zawierają ordynację wyborczą, określają skład i zadania zgromadzeń prawo-
