Wybuch wojny włoskiej, którą Napoleon III rozpoczął w imię wolności i jedności Włoch, obudził w Polakach nadzieję, że i oni zdołają za pomocą Francyi odzyskać niezależność.
Tę nadzieję żywiło tak stronnictwo arystokratyczne Czartoryskich, jak to okazał artykuł z 23 kwietnia 1859 r. w jego organie Wiadomościach polskich, jako też demokratyczne Kółko polskie w Paryżu, do którego należeli Seweryn Elżanowski, Teofil Januszkiewicz, Józef Ordęga, generał Józef Wysocki i Stanisław Poniński, wydawcy Przeglądu rzeczy polskich. Ale nie tylko w emigracyi liczono na Napoleona. I we wszystkich dawnych dzielnicach Polski wojna włoska poruszyła umysły.
Wtem Napoleon III zawarł pokój w Villafrance i nastąpiło rozczarowanie. Pocieszano się jednak tem, że na kongresie pokojowym, który zwołać zamierzała Francya, uda się wysunąć sprawę Polski.
Nie podzielał tych złudzeń Ludwik Mierosławski i nie spodziewając się wielkich rzeczy po kongresie i dyplomacyi, a licząc jedynie na zbrojne powstanie, rozpoczął z Garibaldim i rządem włoskim rokowania o utworzenie legionu polskiego.
I przyszło porozumienie do skutku. Na wiosnę 1861 r. miała wybuchnąć wojna z Austryakami, a legion polski pod dowództwem Mierosławskiego miał wtargnąć do Au-
