1772 r. Polski i dla narodowości polskiej pod rękojmią wszystkich mocarstw europejskich zaręczono.[1]
Zapatrywanie Dziennika Poznańskiego zwyciężyło, jak dowiódł złożony 20 marca 1861 r. do laski marszałkowskiej wniosek dr. Władysława Niegolewskiego, aby zaręczona jedność terytoryalna dawnego państwa polskiego z r. 1772, równie jak narodowe i polityczne prawa Polaków w obrębie tych granic znalazły pełne wykonanie.
Na ten wniosek odpowiedział minister spraw wewnętrznych hr. Schwerin, że w państwie pruskiem tylko pruskie prawo ma znaczenie i że wcale nie chodzi o to, co powiedział lord Castlereagh albo co się mieści w tym lub owym traktacie.[2]
To oświadczenie zgadzało się z orzeczeniem tegoż ministra z r. 1860, że poddani nie mają prawa upominać się o wykonywanie traktatów międzynarodowych![3]
Ten sam minister twierdził przy innej sposobności, że W. Księstwu Poznańskiemu czyli, jak je nazywał, prowincyi poznańskiej praw narodowości polskiej już dla tej samej przyczyny w całej rozciągłości przyznać i udzielić nie można, gdyżby to było krzywdą dla drugiej połowy (sic!) mieszkańców narodowości niemieckiej, na co mu Dziennik Poznański odpowiedział, że statystyczny stosunek ludności niemieckiej do polskiej, jak go urzędnicy przedstawiają, nie zgadza się z prawdą, że zresztą raczej Niemcy do Polaków niż Polacy do Niemców w W. Księstwie Poznańskiem stosować się powinni, bo Księstwo jest nie tylko dzielnicą, ale i kolebką dawnej Polski, a jako dzielnicę polską z pewnemi określonemi granicami, z całą tradycyą historycznej narodowości polskiej, objął je rząd pruski 1815 r. i zapewnił mu tak traktatami jak i słowem królewskiem reprezentacyą narodową, instytucye narodowe, bezpieczeństwo narodowości polskiej, a Polakom, mieszkańcom tej dzielnicy, ojczyznę.[4]
