Ze stanu ekonomicznego i umysłowego upadku dźwigać się poczęło społeczeństwo nasze od r. 1859, a do tego przyczyniło się walnie założenie Dziennika Poznańskiego i Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu.
Powstanie tego pisma stało się możliwem po wydaniu przez liberalny gabinet Hohenzollerna rozporządzenia z 15 grudnia 1858 r., wyłączającego konsensy drukarskie i księgarskie z pod przepisów policyjnych.
„W końcu r. 1858 — pisze Władysław Bentkowski w liście, datowanym z Poznania 16 lutego 1877 r. do Anastazego Radońskiego[1] — umyślił Cegielski, zapewne po różnych w tej mierze rozmowach z bardziej wpływowymi współobywatelami, przerwać zupełną ciszę dziennikarską, w Poznańskiem od końca 1852 r. bez przerwy (z wyjątkiem zostającej w niemieckim ręku Gazety W. Księstwa Poznańskiego) panującą, i zapytał mnie, czybym chciał i mógł główną nowego pisma objąć redakcyę. Ponieważ posłowałem wtedy na sejm i składać mandatu nie wypadało mi, określiłem więc warunki mego spółudziału w redakcyi, do których także należał program nowego pisma. Po nastąpionej między nami zgodzie, spisał Cegielski w grudniu 1858 r. rozesłać się mający prospekt (który tu w odpisie załączam) i po zrobieniu w nim niektórych żądanych przezemnie poprawek, rozesłano ten program po prowincyi. Ja miałem trudnić się główną redakcyą pisma bądź to z Poznania, bądź to listownie z Berlina, Cegielski miał czasem dostarczać artykułów wstępnych i zajmować się całą stroną materyalną pisma, L. Jagielski zaś przyjął redakcyę odpowiedzialną i miał obok tego całą swą pracę pismu poświęcić. Kto miał pomagać Jagielskiemu w korekcie, tłomaczeniach i drobniejszych pracach redakcyjnych, nie pamiętam już dobrze; w każdym razie byli oni czasowo przynajmniej spółpracownikami w redakcyi. Z zamiejscowych stałych lub doraźnych spółpracowników wy-
- ↑ List jest w posiadaniu p. Szczęsnego Radońskiego.
