słowa: 1 lipca 1875 r. — 31 czerwca 1887 r. ks. dr. Antoniemu Kanteckiemu, redaktorowi Kuryera Poznańskiego, rodacy. Na środkowych drzwiczkach znajdował się orzeł i herb miasta Poznania, dolne drzwiczki po obydwóch stronach piękne zdobiły rzeźby, tak samo jak krzesło, na którem umieszczono osobną dedykacyą.
Podczas uczty przemawiali, sławiąc zasługi ks. Kanteckiego, Władysław Wierzbiński, Stefan Cegielski, Józef Parczewski z Grabianowa, ks. Piotr Wawrzyniak ze Śremu, towarzysz ks. Kanteckiego z ławy seminaryjnej i akademickiej, dr. Józef Kusztelan, Henryk Krzyżanowski z Konarzewa, Eugeni Raczyński, Michał Więckowski, mecenas Stanisław Płuciński z Leszna, Franciszek Andrzejewski i ks. Antoniewicz z Bnina.
Naczelną redakcyą Kuryera Poznańskiego objął od 1 lipca 1887 r. brat najmłodszy ks. dr. Antoniego, dr. Maksymilian Kantecki.
Do r. 1887 ostała się jeszcze w szkołach ludowych W. Księstwa Poznańskiego nauka języka polskiego jako osobny przedmiot nauki. Wydawało się to rządowi przeszkodą w zniemczeniu dzieci polskich i dla tego wydał minister Gossler dnia 7 września 1887 r. rozporządzenie, nakazujące zupełne usunięcie nauki języka polskiego ze szkół ludowych, a godziny w ten sposób zyskane przeznaczając na naukę i ćwiczenia w języku niemieckim.
Na mocy tego rozporządzenia zaprzestano od 1 października 1887 r. uczyć języka polskiego w szkołach ludowych w W. Księstwie Poznańskiem, w Prusach Zachodnich, na Warmii i na Górnym Śląsku.
Dotknięciu do żywego tą nową krzywdą, zebrali się Polacy w wielkiej liczbie ze wszystkich dzielnic polskich zaboru pruskiego dnia 15 listopada 1887 r. na wiec w Poznaniu, na którym klasyczną mowę wygłosił ks. dr. Kantecki.[1] Po nim przemawiali wyznaczeni przez komitet mówcy Stani-
- ↑ Kuryer Poznański. R. 1887, nr. 262.
