potrzeby publiczne, a 1863 r., chociaż przewidywał nieszczęśliwy koniec powstania, nie szczędził niczego, coby do podniesienia sprawy przyczynić się mogło. Umarł bezdzietnie.
Dnia 1 września zakończył życie w Siernikach, w domu Władysława Szułdrzyńskiego, pułkownik Franciszek Bobiński, mając lat 90.
Dnia 5 października zeszedł też z tego świata Piotr Dymiński, weteran wojsk polskich.
W r. 1883 przypadła też śmierć dwóch przezacnych matron polskich: referendarzowej Pauli z hr. Łubieńskich Morawskiej († 10 stycznia) i Celiny z hr. Zamoyskich Tytusowej hr. Działyńskiej († 10 lipca).
Pani referendarzowa, córka hr. Feliksa Łubieńskiego, ministra sprawiedliwości za Księstwa Warszawskiego, wraz z księżną Antoniową Sułkowską i generałową Chłapowską wielki wpływ wywierała na prawie całą dzielnicę naszą. Dom jej w Oporowie był nie tylko świetnem ogniskiem rodzinnem, ale i miejscem zbiornem dla całej okolicy. Tam czerpano najpiękniejsze wzory i naukę, matki radę w wychowaniu dzieci. Licznem obdarzona potomstwem, cała oddana jego wychowaniu, nie ograniczała się na uczeniu z podręczników szkolnych, ale niemal wszystko własnem przygotowywała piórem. Dotąd krążą w rodzinie dzieje ojczyste i inne przedmioty piękną prozą, a częstokroć wierszem przez nią wykładane. Stosunki jej rozciągały się daleko poza Księstwo. Gdyby można zebrać pisywane przez nią i do niej listy, urosłaby obfita i niezmiernie zajmująca księga pamiętników.[1]
Pani Tytusowa Działyńska, cicha i spokojna, zawsze łagodna i uśmiechnięta, dla wszystkich bez różnicy uprzedzająco grzeczna, pobożna aż do ascetyczności, nie dbająca o wystawność ani o wygody, prawie zawsze ubrana w czarną koronkową chusteczkę na głowie, nie szczędziła wydatków na sprawy publiczne, na Kościół, na biednych, a wszystko, co czyniła, czyniła bez rozgłosu. Bezczynność była jej wstrętną: zawsze zajętą była to pisaniem, to rzeźbą, w któ-
- ↑ Kuryer Poznański. R. 1883, nr. 9.
