duchowieństwa i szlachty. Dziś szlachcicem każdy, kto szlachetnie myśli, kto pracą wznosi się na wyżyny ducha i potrzeby narodu zrozumiawszy, razem z tymi, co je przez lat tyle sami rozumieli i opatrywali według najlepszego rozumienia, pracować dla narodu zapragnie. Temu szlachta i duchowieństwo chętnie dłoń podadzą jako szlachcicowi ducha, jako duchowemu dobrodziejowi ludu i człowiekowi szlachetnych myśli i dążności.”
„Dawniej nobilitował ludzi zasłużonych sejm i król — dziś nobilituje się każdy wobec siebie i drugich uczciwą pracą, zasobem wiedzy i gotowością do służenia Ojczyźnie.”
„Nie emancypować się przeto dziś potrzeba z pod wpływu szlachty i duchowieństwa — lecz złączyć się razem w jedno koło pracy i życzliwości zobopólnej.”
„Nie wzbudzajmy pozorów, iż gorzej u nas, niż jest rzeczywiście, bo są piękne przykłady, rokujące przedświt lepszej doli. Potomkowie hetmanów i kanclerzy zbliżają się do ludu. Jeden z pochodnią wiedzy w ręku rozświeca synom mieszczan i chłopów tajniki skarbów literatury ojczystej, drugi, do obywatelskiego sposobiąc się wystąpienia, zbiera w powrocie z Ameryki biedę polską, tułającą się po obczyźnie, i wiezie własnym kosztem do Ojczyzny. Tu szlachcic polski składa grosz, po przodkach odziedziczony, na ołtarz ofiary dla kształcącej się młodzieży — tam panie polskie troskliwą dłonią opiekują się dziatwą polską — tutaj posłowie zbliżają się do swych wyborców i roztaczają przed nimi program obrony kościelnej i narodowej.”
„Wszystkich nas jeden ożywia duch, nie dzielmy się na kasty, na obozy mieszczańskie, szlacheckie itd., lecz w trudnych warunkach, w jakich żyjemy, weźmy sobie za hasło:
Jeden za wszystkich
Wszyscy za jednego!
„Kiedyś w dniach uniesienia rysowano obrazy, przedstawiające szlachcica, mieszczanina i chłopa, podających sobie zgodnie dłoń braterską, a kapłan polski im błogosławił.”
„Takiej zgody pragnęlibyśmy zawsze i za taką też zgodą pismo nasze zawsze przemawiać będzie.”
