Nowe pismo tygodniowe w półarkuszu, które z początkiem kwietnia 1880 r. wychodzić zaczęło w Poznaniu p. t. Sztandar, a było dwunaste z wychodzących wówczas w Poznaniu, nie miało powodzenia i wkrótce upadło.
Ponuro i boleśnie zapisał się rok 1880 w dziejach Wielkopolski.
Dnia 14 stycznia umarł w Gnieźnie ks. Maciej Dorszewski, wikaryusz generalny i oficyał archidyecezyi gnieźnieńskiej, prałat domowy papieski, kanonik katedralny i prowizor seminaryum duchownego, żołnierz z r. 1831. Urodzony w lutym 1804 r. w Koźminie z Szymona i Maryanny z Gagackich, odsługiwał od r. 1824—1827 służbę wojskową w 19 pułku piechoty pruskiej, a zwolniony jako podoficer od wojska, sposobił się do stanu duchownego, gdy wybuchło powstanie listopadowe. Zaciągnąwszy się pod chorągiew narodową, odbył całą wojnę, po której nieszczęśliwym końcu przesiedział w więzieniu pruskiem kilka miesięcy. Powróciwszy do seminaryum nie bez trudności ze strony rządu, otrzymał 17 listopada 1833 r. święcenia kapłańskie i odznaczając się sumiennością i gorliwością w spełnianiu obowiązków, posuwał się coraz wyżej w hierarchii kościelnej, zaszczycony zaufaniem księży arcybiskupów Przyłuskiego i Ledóchowskiego. W r. 1873 ruszony paraliżem, znosił swe kalectwo z przedziwnem poddaniem się woli Bożej. Jako prokurator seminaryum gnieźnieńskiego uwiecznił się w dziejach tego zakładu, przyczyniwszy się niezmordowaną pracą i wielkiemi ofiarami do podniesienia jego stanu ekonomicznego, rozprzestrzenił go przybudowaniem piętra, urządził odpowiednio potrzebom i zamienił otaczające go bagna i trzęsawiska z właściwą sobie energią w urodzajne ogrody, bujne sady i żyzne łąki. On też to sprowadził do Gniezna Siostry ś. Wincentego à Paulo, oddał im dom własny, a wraz z nim gromadę sierot. Tę kolonię sierocą podtrzymywał sam przez lat kilkanaście wielkiemi ofiarami osobistemi, aż wreszcie otrzy-
