demik krakowski, 1831 r. oficer sztabowy generała Krukowieckiego, potem uczeń uniwersytetu wrocławskiego, od r. 1836 lekarz w Poznaniu, później w Miłosławiu, wreszcie w Środzie, gdzie, kochany i szanowany, uległ cholerze, niosąc pomoc dotkniętym zarazą.[1]
Dnia 25 października t. r. umarł Ludwik Oborski. Urodzony 1787 r. już od r. 1803 służył w wojsku polskiem, 1807 r. mianowany został porucznikiem, 1808 kapitanem, 1812 r. znajdował się pomiędzy obrońcami Gdańska, za waleczność ozdobiony legią honorową i mianowany majorem. Za Królestwa Polskiego wystąpił z służby czynnej, w r. 1831 dowodził 7 pułkiem piechoty liniowej i ozdobiony został krzyżem złotym. Po upadku powstania emigrował, w r. 1848 pospieszył do Księstwa, był instruktorem kadrów, pod Miłosławiem dowodził strzelcami, pod Sokołowem całą piechotą. Następnie więziony był w twierdzy poznańskiej, potem kistrzyńskiej, wreszcie wydalony został z Prus. Następnie miał udział w powstaniu badeńskiem, ostatnie lata przeżył w Anglii.[2]
W r. 1873 zakończył wreszcie życie w Miłosławiu Leon Kapliński, malarz, poeta i literat, urodzony w Lisowie pod Nowemmiastem 1826 r., więzień 1846 r., uczestnik w bitwie pod Miłosławiem. Ob. Malarstwo i Poezya.
Strona:Stanisław Karwowski - Historya Wielkiego Księstwa Poznańskiego T2.pdf/256
Ta strona została przepisana.
