i inne hojnie wspierał, a dom jego był przytułkiem dla weteranów z r. 1831 i ogniskiem, w którem liczne zgromadzało się grono przyjaciół i znajomych. Nie mając własnych dzieci, wychowywał dzieci po bracie Leonardzie.[1]
Dnia 12 czerwca t. r. umarł Stanisław Trzaska Zakrzewski, który od r. 1806 służył wojskowo, najprzód w 5 pułku jazdy, potem w 16 pułku piechoty, wreszcie jako porucznik w 9 pułku ułanów. Walczył pod Frydlandem, gdzie został ranny, potem pod Toruniem, pod Smoleńskiem i Możajskiem, a pod Tarutynem ranny, dostał się do Gdańska, po którego kapitulacyi popadł w niewolę rosyjską. Powróciwszy do Księstwa, nabył Żabno pod Mosiną i poślubiwszy Maryannę Ulatowską, dożył 86 lat życia.[1]
Dnia 4 lipca t. r. umarł w Pakosławiu u siostry swej, panny Emilii, Konstanty Sczaniecki, były dziedzic Bród i Wąsowa, w r. 1831 porucznik jazdy poznańskiej, ozdobiony krzyżem złotym[2], 1846 r. więzień stanu.
Dnia 9 lipca t. r. umarł w Poznaniu Leon Wegner, mąż znamienity miłością ojczyzny, pracą, wytrwałością i odwagą cywilną. Urodzony w Poznaniu z rodziców niezamożnych, po ukończeniu nauk gimnazyalnych słuchał prawa w Wrocławiu, w r. 1848 wedle sił służył sprawie narodowej, potem bronił obwinionych rodaków przed kratkami sądowemi. Poślubiwszy siostrę Kaźmierza Jarochowskiego, sprawował urząd syndyka konsystorskiego, był członkiem Dyrekcyi Towarzystwa Pomocy Naukowej, jednym z najgorliwszych członków Towarzystwa Przyjaciół Nauk, w którego Zarządzie zasiadał, członkiem korespondentem Akademii Umiejętności w Krakowie, rajcą miejskim i kilkakrotnie posłem do sejmu pruskiego. Bardzo zacnego charakteru, wysoce wykształcony, oddawał się z zamiłowaniem studyom historycznym, których owocem były umieszczane w Rocznikach Towarzystwa Przyjaciół Nauk rozprawy. Ideałem jego był Tadeusz Rejtan, którego żywota opisem, czytanym 26 czerwca 1873 r. na sali Bazarowej, zakończył chlubną działalność jako historyk i mąż publiczny.
