w Poznaniu, ale niechętny mu oddawna arcybiskup Przyłuski podania nie uwzględnił. Dopiero po śmierci arcybiskupa powołał Prusinowskiego generalny administrator archidyecezyi ks. prałat Brzeziński tymczasowo do Poznania jako penitencyarza przy kościele katedralnym i radcę konsystorskiego. Ale rok tylko przebył Prusinowski w Poznaniu, bo nowy arcybiskup, ks. Ledóchowski, źle uprzedzony do niego, kazał mu powrócić do Grodziska, a nawet nie potwierdził godności kanonika honorowego, której Prusinowskiemu udzielił biskup podlaski.[1]
Złamany zawodami i chorobą umarł Prusinowski w Poznaniu. Zwłoki jego pochowano w Grodzisku.
Przyjemnej powierzchowności, o szerokiem czole i wyrazistych oczach, gładki i wytworny w obejściu, wszechstronnie i gruntownie wykształcony, esteta w całkiem znaczeniu słowa, człowiek niepospolitych zdolności i wielkiej pracowitości, wielki miłośnik Ojczyzny i gorliwy kapłan, był ks. Aleksy Prusinowski jednym z najznakomitszych kaznodziei, jakich Polska wydała, jak świadczą wydane przez ks. Władysława Jaskulskiego w Poznaniu 1884 r. kazania jego i mowy pogrzebowe, świetne co do stylu, a pełne głębokich myśli i gorących uczuć polskich.
Dnia 28 lutego 1872 r. umarł Floryan Wilkoński, żołnierz z r. 1831, potem gospodarz, który zasłużył się założeniem kopalni gipsu na wielką skalę w dobrach swoich wapnie.[2]
Dnia 11 kwietnia t. r. zakończył życie w Żerkowie Andrzej Prądzyński, major wojsk polskich.[2]
Dnia 27 czerwca t. r. umarł Juliusz Niklaus, który jako oficer artyleryi pruskiej ułatwił generałowi Umińskiemu ucieczkę z fortecy głogowskiej, sam zaś w drodze do Królestwa aresztowany, dostał się do fortecy. Po odzyskaniu wolności okupił się w Gremblewie pod Ostrowem, a sejm prowincyonalny powołał go na inspektora domu poprawy w Kościanie, który to urząd sprawował do r. 1864, poczem osiadł w Poznaniu. Zażywał powszechnego szacunku.[2]
