Dnia 27 listopada umarł w Poznaniu podpułkownik wojsk polskich Stanisław Besiekierski, o którego życiu była wzmianka pod rokiem 1846. Przy pogrzebie niósł za trumną odznaki wojskowe pułkownik Skarżyński, w orszaku żałobnym znajdowała się też Emilia Sczaniecka, której poświęcenia w r. 1831 zmarły był świadkiem.
Dnia 14 grudnia rozstał się z tym światem Józef Hulewicz, syn Mikołaja i Maryi z Raczkowskich, który w r. 1831 zaciągnąwszy się do wojska polskiego, walczył pod Grochowem, Wielkim Dębem, Mińskiem, Rajgrodem, na Litwie i pod Warszawą i walecznością zyskał stopień oficera. Powróciwszy do Księstwa oddał się zawodowi gospodarczemu, a 1859 r. sprzedawszy dobra, zamieszkał w Wrocławiu, od r. 1862 zaś w Poznaniu. Był to człowiek skromny, cichy i zacny.[1]
Dnia 17 grudnia zakończył życie Faustyn Radoński. Urodzony 12 lutego 1808 r. w Grodzisku z Piotra i Joanny z Kierskich, kształcił się w szkołach poznańskich, później leszczyńskich, gdzie 1830 r. złożył egzamin dojrzałości, poczem udał się na wyższe studya do Berlina. Ale tu tylko jednę noc przebył, dowiedziawszy się bowiem o wybuchu powstania listopadowego, natychmiast pospieszył do Warszawy. Odbył całą wojnę w jeździe poznańskiej, brał udział w wyprawiew na Litwę, potem walczył pod Warszawą i dosłużył się stopnia oficera. Po powrocie do Księstwa musiał za karę trzy lata jako szeregowiec służyć w wojsku pruskiem z Mindem. Poślubiwszy Eleonorę Radońską, osiadł w Nininie. Jako wzorowy gospodarz, opiekun ludu i gorliwy obywatel zjednał sobie powszechną miłość i zaufanie. Za udział w wypadkach z r. 1848 i 1863 więziony był w Berlinie.[2]
Dnia 26 grudnia umarł w Ostrowie Rajmund Bronikowski, syn Antoniego i Atanazyi z Rogalińskich, dziedziców Golejewka. Urodzony w Wschowie 1787 r., kształcił się najprzód na wsi, następnie w Wrocławiu w szkole budowniczej, poczem po śmierci ojca udał się do Warszawy i wstą-
