zniósłszy spokojnie dyplomatyczny policzek od księcia Gorczakowa, pozwolił upaść powstaniu.
Gdy więc zabiegi Metziga na tej drodze spełzły na niczem, pragnął zasiąść w sejmie pruskim, sądząc, że głos jego jako Niemca w gronie przedstawicieli państwa pruskiego nie może minąć bez pożytku dla sprawy polskiej. Życzeniu jego stało się zadość. Obrany posłem przez Polaków, udał się, pełen otuchy, do Berlina. Ale zakrwawiło mu się serce, gdy gorące jego mowy w obronie Polaków Niemcy przyjęli ze śmiechem i szyderstwem.
Zgryziony, powrócił Metzig do Leszna, miał jednak tę pociechę, że miasto Gniezno i okolica przysłały mu przez deputacyę w dowód wdzięczności puhar z pięknym napisem. Składali mu też dowody czci i szczerej przyjaźni sąsiedni obywatele, jak Stefan Chłapowski z Garzyna, Hipolit Sczawiński z Brylewa, Rychłowski z Drobnina i inni, a zwłaszcza Gustaw Potworowski z Goli.
Do końca życia zajmował się dr. Metzig najgorliwiej wszystkiem, co się tyczyło Polaków, popierał polskie Towarzystwa, wspierał i leczył za darmo biednych Polaków, młodzież polską zachęcał do wytrwałej pracy, przypominając jej bez ustanku obowiązki względem narodu.
Niepospolitym był Metzig jako lekarz. To też Towarzystwa lekarskie w Warszawie, Krakowie, Brukseli, oraz Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Poznaniu mianowały go członkiem honorowym i czynnym.
Nad grobem jego przemówił pięknie Włodzimierz hr. Szołdrski, oddając hołd zasługom przezacnego męża.[1]
Dnia 30 listopada 1868 r. zakończył życie w Poznaniu Hipolit Cegielski. Wtedy to napisał Dziennik Poznański te prawdziwe słowa:
„Ktokolwiek śledził uważnie dzieje lat ostatnich naszego W. Księstwa Poznańskiego i widział postać męża tego, występującą na każdej ich karcie, przodującą z niezmordowaną wytrwałością i rzadką sumiennością wszelkim pracom obywatelskim, otoczoną ogólnem zaufaniem i przeciążoną, że się tak wyrazimy, zaszczytnymi tegoż zaufania dowoda-
- ↑ Karwowski St. Kronika miasta Leszna. Poznań 1877, str. 168.
