Pierwszą radę nadzorczą tworzyli akcyonaryusze: książę Roman Czartoryski z Rokosowa, Edward hr. Poniński z Wrześni, Włodzimierz Wolniewicz z Dembicza, Stefan hr. Kwilecki z Dobrojewa, kupiec Kaźmierz Liszkowski z Poznania, pułkownik Winc. Skarżyński z Poznania, Konstanty Dziembowski z Roszkowa, Seweryn hr. Mielżyński z Miłosławia, Stanisław Chłapowski z Szołdr, Józef Żychliński z Usarzewa i Eustachy Rogaliński z Retkowa.[1]
Od razu jednak z powodu braku odpowiednich fachowych ludzi zaczęto operować na wielką skalę, pozakładano filie w Toruniu, Wrocławiu, nawet w Kijowie, w końcu w każdem małem mieście W. Księstwa Poznańskiego. I tak się stało, że kapitał zakładowy z powodu strat poniesionych zmalał na 374,400 marek. Podtrzymywał jednak bank głównie Mieczysław hr. Kwilecki, nastąpiła sanacya, zwinięto filie i zamieniono Towarzystwo komandytowe na akcye na zwyczaje Towarzystwo akcyjne z kapitałem zakładowym 1,200,000 marek. Odtąd Bank płacił 7% dywidendy. Wieloletnimi prokurystami byli Teofil Mann i Henryk Hedinger.
W r. 1865 przybyły do Poznania pierwsze Dyakoniski, popierane przez rząd pruski. Umieszczono je w danej bursie Szołdrskich, wystawionej dla kleryków, a ze względów fortyfikacyjnych przez władzę wojskową odebranej. Natomiast klerycy, dla których Seminaryum było za małe, musieli mieszkać pod strychami na Chwaliszewie, Zagórzu i Śródce.
Ludność katolicko-polska niechętnie widziała te pionierki protestantyzmu i niemczyzny.
„Królewskie zakonnice — donosił ks. Prusinowski 14-go grudnia 1865 r. Bentkowskiemu — mają swój zakład pomiędzy ogrodami Seminaryum i arcybiskupa. Oddały też wizytę Cegielskiemu, prosząc o ofiarę, a wybierając sobie na
- ↑ Protokuł z 10 listopada 1870 r.
