a Towarzystwami filialnemi, następnie zajął się popularyzowaniem postępów nowoczesnej techniki rolniczej i rozpowszechnieniem tej zdobyczy wśród warstw jak najszerszych pracą nad sprawami, wchodzącemi w zakres administracyi gospodarstwa wiejskiego, sposobem zapłaty robotników, zastosowaniem pracy akordowej, stosunkiem liczebnym robotników stałych do robotnika sezonowego, polepszeniem doli włościanina i robotnika.
Wobec tak szerokiego zakresu działania okazała się konieczność własnego organu. Zaczem Centralne Towarzystwo nabyło 1867 r. od profesora Józefa Szafarkiewicza na własność Ziemianina i powierzyła redakcyę Włodzimierzowi Wolniewiczowi i Maksymilianowi Jackowskiemu. Ponieważ obydwaj mieszkali na wsi, zastępował ich w Poznaniu Józef Mroziński. Z końcem r. 1868 został naczelnym redaktorem Kaźmierz Koszutski i pozostał z nim do śmierci t. j. do r. 1903, w którym objął redakcyę dr. Wacław Swinarski.[1]
Już Karol Marcinowski i Maciej hr. Mielżyński powzięli myśl założenia szkoły rolniczej, na który to cel przeznaczyli pewną część dochodów z Bazaru. Myśl tę podjęło 1861 r. Centralne Towarzystwo Gospodarcze, zachęcone ofiarnością Tytusa hr. Działyńskiego i Augusta hr. Cieszkowskiego, który przeznaczył na ów cel całkowity dochód ze swej wsi Wierzenicy na przeciąg lat 20.
Manifestacye w Warszawie, a później powstanie przeszkodziły wykonaniu zamiaru.
Dopiero 1867 r. za prezesostwa Cegielskiego, a za pobudką dr. Władysława Niegolewskiego porozumiało się ostatecznie Centralne Towarzystwo Gospodarcze z Augustem hr. Cieszkowskim, który mu dał na lat 12 w bezpłatną dzierżawę folwark Żabikowo pod Poznaniem.
W połowie 1869 r. delegaci Towarzystwa objęli w posiadanie folwark i położyli fundamenty pod szkołę, którą otwarto 1870 r. pod nazwą: Wyższa szkoła rolnicza imienia
- ↑ Swinarski W. Centralne Towarzystwo Gospodarcze itd.
