W nocy z 28 na 29 marca 1864 r. miało 1200 ludzi pod wodzą Edmunda Calliera, którego rząd narodowy przywołał z Paryża, wtargnąć w trzech oddziałach z Prus Zachodnich do Królestwa. Ale Calliera pochwyciły władze pruskie w Mrocznie, a oddziałom, spieszącym ku granicy, zaparło wojsko pruskie drogę. Jeden tylko oddziałek przedostał się pod Józefatem na czołnach przez Drwęcę do Królestwa, ale niebawem przez Rosyan zniesiony został.[1]
Na tem skończyły się wysiłki Polaków z pod zaboru pruskiego w niesieniu pomocy braciom z za kordonu.
Cilski Kaźmierz.
Czajkowscy Marceli, Maryan i Antoni, synowie Józefa, zaginęli 19 lutego 1863 r. pod Dobrem na Kujawach i pochowani zostali obok siebie na pobojowisku.
Góra Tadeusz zginął pod Ślesinem 27 września 1863.
Jasiński Stanisław zginął 16 marca 1864.
Klemczyński Stanisław ksiądz poległ pod Rudnikami.
Konieczka Jan z Smolar pod Rudnikami.
Krzywański Edward.
Laskowski Alfons, uczeń gimnazyum trzemeszeńskiego.
Miketta Władysław pod Biskupicami w Lubelskiem.
Orłowski Władysław pod Ślesinem 27 września 1863.
Owsiński Aleksy pod Nietrzebą w Płockiem.
Pągowski z Kucharek w Pleszewskiem zginął pod Pruchnami jako naczelnik małego oddziału.
Psarski Władysław zamordowany został przez żołnierzy rosyjskich w Jurkowicach.
Skrzyński Józef pod Piotrkowem.
Szadkowski Aleksy pod Ruszkowem 9 czerwca 1863.
Szmytowie Jan i Lucyan.
Węgierski Jan pod Rudnikami.
Wiśniewski Leszek pod Kobylnicą 28 lipca 1863.
Załuskowski Karol pod Tyszowcami.
Zimmermann Kaźmierz, akademik wrocławski.
