Strona:Stanisław Karwowski - Historya Wielkiego Księstwa Poznańskiego T2.pdf/115

centralny w Warszawie objął znowu naczelną władzę jako tymczasowy rząd narodowy.
 Na wieść o tak smutnem i niespodzianem zakończeniu dyktatury Langiewicza, Skorupka, nic nie zdziaławszy, czemprędzej opuścił Poznań, a równocześnie prawie nadesłano z Krakowa do Poznania odezwę Stefana Bobrowskiego, zwiastującą zmianę, jaka zaszła, oraz nominacyą dla Guttrego, na komisarza rządu narodowego.
 Tę nominacyą potwierdził rząd narodowy po śmierci Bobrowskiego, poległego w pojedynku z Adamem hr. Grabowskim w lesie łaszczyńskim, przez swego nadzwyczajnego komisarza Leona Królikowskiego, który przybył do Poznania z rozkazem utworzenia komisyi, któraby zakupywała broń dla walczących w Królestwie oddziałów.
 W skład tej komisyi broni weszli Guttry, Jan hr. Działyński, Roger hr. Raczyński i Bogusław Łubieński.
 Na żądanie Królikowskiego rozwiązał Guttry komitet Łączyńskiego, który zebrane pieniądze oddał komitetowi Działyńskiego.
 Ten komitet przygotowywał wielką wyprawę do Królestwa. Jednym z oddziałów miał dowodzić Kaźmierz Mielęcki, który po nieszczęśliwej bitwie pod Mieczownicą ukrywał się w Leśniewie w W. Księstwie Poznańskiem. Postanowionem było, że mu Guttry jako szef sztabu towarzyszyć będzie.
 Tymczasem Mielęcki z obawy, aby go nie pochwycili Prusacy, nie odczekał Guttrego ani zebrania się większego oddziału i w 280 ludzi ruszył do Królestwa, gdzie się z nim połączył Callier, który już w początku marca przedarł się pod Gorazdowem przez granicę z oddziałkiem ochotników.
 Edmund Callier, ur. w Szamotułach 2 października 1833 roku, syn sekretarza powiatowego i Salomei z Krajewskich, pochodził z rodziny hugenockiej. Pracował w biurze urzędu