Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Salon baronowej Wiery.djvu/146

którym ze wszystkiego można się zwierzyć. I choć nadal, wstyd skuwał jej usta, sama nie wiedziała kiedy z piersi wydarł się okrzyk:
 — Ta, Wendenowa, to potwór! A on... Ten, O‘Brieu po stokroć gorszy!
 — O‘Brieu — podkreślił, z zawziętym błyskiem w oczach, jakby na wieki w pamięć wbijając sobie to nazwisko. — Tak się nazywa jej wspólnik!
 To on jest tym łotrem nad łotrami?
 — Tak, tak! — mówiła teraz szybko, niczem w gorączce — Wciąga do tej spelunki kobiety, aby je zgubić... Pańską żonę... mnie... Peggy:::
 — Panną Peggy? Pani kuzynkę?...
 — Moją kuzynkę! Nęcą go jej miljony...
 I jakby zreflekowawszy się, że powiedziała zawiele, nagle porwała się z ławki. Cień przerażenia przebiegł po jej twarzyczce.
 — Pocóż ja to panu wyznałam!
 Starał się ją uspokoić.
 — Zapewniam, że nie skompromituję pani, ani panny Peggy...
 W niej zrodził się nowy przypływ buntu.
 — Dziś... dziś... o ośmej... nas tam wciągają. O ósmej... Łotry...
 Odwróciła się raptownie i nie żegnając się nawet z Ordeckim, uciekła.
 — O ósmej — powtórzył, patrząc w ślad za Reną, znikającą śród drzew cienistej alei. — Czyżnym głosem — a potem powrócimy!
bym znalazł się nareszcie, u celu swoich poszukiwań i wybiła godzina zemsty... Może... może...
 A później dodał.
 — Szczerze mi żal, tej Reny! W jaki sposób zdołali ją omotać? Pewnie, w taki sam, jak i moją Lili!

142