Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Półświatek.djvu/103

wać... Toć przyznaje pani, że nie uraziłem jej niczem...
 — Przyznaję...
 — Tedy...
 Spojrzała mu teraz prosto w oczy i z mocnem postanowieniem wyrzekła:
 — Wyjeżdżam!...
 — Pani wyjeżdża?
 — Tak...
 Fred był coraz bardziej zdumiony. Wszystko raczej spodziewał się usłyszeć, niźli podobne, nieoczekiwane oświadczenie.
 — Ależ nie zamierzała pani przed tem...
 — Zdecydowałam się dziś w nocy.
 — Z jakiego powodu?
 — Różne sprawy rodzinne, w które zbyt długo byłoby pana wtajemniczać...
 — Oczywiście, nie śmiem nalegać. A wolno zapytać dokąd nastąpi ten wyjazd...
 — Czyż nie wszystko jedno?
 — Jakto, wszystko jedno? — zawołał z oburzeniem. — Więc pani nie życzy sobie nawet, abym do niej pisywał...
 — Później zawiadomię o adresie... sama do pana napiszę...
 Raptem wyrwał się Fredowi gniewny okrzyk:
 — Et, panno Hanko... Nie wierzę ja w ten wyjazd!
 — Nie wierzy pan?
 — Nie wierzę i basta! Pani nadal gra ze mną