Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Ofiary półświatka.djvu/80

 — Maryśka! Uprzedzam... Jeśli nie cofniesz się dobrowolnie, usunę cię siłą!
 — Ty mnie usuniesz siłą?
 — Tak!
 — Zobaczymy!!
 Patrzyła na niego wyzywającym wzrokiem. Ale Fred już nie panował nad sobą. Pochwycił za rękę dziewczynę, starając się ją odciągnąć od drzwi. Oczekiwała tylko na to.
 — Bije mnie! Bije! — wrzasnęła nieludzkim głosem — Znęca się!... Na pomoc!... Ratunku!..
 Fred puścił rękę i cofnął się przerażony. Tego tylko brakowało, by w tej przeklętej spelunce nie wybuchnął głośny skandal.
 — Uspokuj się, Maryśka! — jął prosić — Przecież ja...
 — Nie uspokoję się! — wołała jaknajgłośniej — Uderzył mnie!... Uderzył!...
 — Maryśka! Zbiegną się ludzie...
 — Chcę, żeby się zbiegli!...
 — Maryśka!... Błagam cię, Maryśka...
 Helmanowa, stojąc za drzwiami, ścisnęła córkę silnie za ramię
 — Słyszysz?
 Na czole Hanki perliły się wielkie krople potu, a oczy rozszerzył wyraz bezmiernej męki. Nie skłamała matka. Jest świadkiem brutalnej sceny pomiędzy Fredem a jakąś wstrętną ulicznicą. I ten okropny okrzyk:
 — Maryśka! Błagam cię, Maryśka...
 Helmanowa zerknęła z triumfem