Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/25

 — Iwan! — Czemu nie przychodzisz? Chodź tu zaraz! — padł z ust Orzelskiej nowy rozkaz.
 — Jestem! — odezwał się z sąsiedniego pokoju gruby męski głos.
 — Przynieś z sobą bat!
 — Słucham!
 Niezadługo wszedł do gabinetu olbrzymi, może pięćdziesięcioletni drab, sądząc z ubrania, służący. Miał w ręku potężny pejcz i tym pejczem wymachiwał, jakby odniechcenia. Przystanął w progu i przyjmując postawę służbistą, zwrócił się do Orzelskiej, z zapytaniem:
 — Mam zacząć?
 Stary mężczyzna jęczał teraz i wił się na swym fotelu, a w jego oczach migotały błyski zwierzęcego lęku. Jak pies, spodziewający się bezlitosnej a okrutnej kary, oczekuje ciosów, przed któremi osłonić się nie może, tak samo stary człowiek kulił się na swem miejscu.
 — Więc mam zaczynać? — powtórzył nazwany Iwanem.
 — Boże... Boże... — jęczał mężczyzna... On mnie będzie bił, Iwan, mój kozak, mój sługa... Jestem stary, chory i sparaliżowany, słaby... Bronić się nie mogę. Co za hańba... Co za wstyd... Toć wy nie macie odrobiny litości...
 Bat w ręku Iwana poruszał się coraz groźniej...
 — Twierdzisz, że nie znam litości! — powtórzyła. — Czemuż mi się sprzeciwiasz i nie chcesz podpisać papierów?... Stawiasz mnie również w położeniu bez wyjścia...
 — Nie mogę!

19